علت پدید آمدن درمان فراشناختی پر نمودن نقص­های درمان شناختی بود، این روش درمانی از رفتار درمانی شناختی[1] متفاوت است. زیرا به جای این كه درمان شامل چالش با افكار و باورها در مورد تروما و یا مواجهه­های مكرر و طولانی مدت با خاطرات مربوط به تروما باشد، شامل ارتباط با افكار به طریقی است كه مانع ایجاد مقاومت و یا تحلیل ادراكی پیچیده شود و بتواند راهبردهای تفكر ناسازگار در مورد نگرانی و همچنین نظارت غیر قابل انعطاف بر تهدید را از بین ببرد. نظریه­های شناختی در مورد آن چه كه باعث به وجود آمدن الگوهای غیر مفید تفكر می­شوند توضیحات مختصری ارایه كرده­اند وجود باورهای منفی به طور مشخص نمی­توانند درباره­ی الگوی تفكر و پاسخ­های متعاقب آن توضیحی ارایه دهند. آن چه در این جا مورد نیاز است به حساب آوردن عواملی است كه تفكر را كنترل كرده و وضعیت ذهن را تغییر می­دهند. این عوامل اساس نظریه­ی فراشناختی است (Wells, 2000).

تحقیقات مختلف نشان دادند كه بین جنبه­های خاصی از فراشناخت با اختلالات روانشناختی رابطه­ای وجود دارد (Wells, 1994). مطالعه­ی  Cooper and Osman (2007)، نشان داد كه افراد مبتلا به اختلال بدشكلی بدن از لحاظ كنترل فكر در مورد بدشكلی ظاهر، باورهای مثبت و منفی درباره­ی نگرانی نسبت به بدشكلی ظاهر، راهبردهای كنترل فراشناختی، رفتارهای ایمنی نسبت به افكار و تصاویر در مورد بدشكلی ظاهر و عینیت دادن به افكار و تصاویر مربوط به بدشكلی ظاهر خود از افراد گروه شاهد، متفاوت می­باشند.